سرزمین مقدس

 

بافت قدیمی دزفول، گنجینه‌ای از تاریخ و فرهنگ غنی ایران است که هویت، تاریخ  و حماسه های مردم این سرزمین را روایت می‌کند

این کوچه‌ها یادآور دلاوری‌ها، فداکاری‌ها و شهادت مردان و زنان بزرگی است که با جانفشانی از دین، میهن و ناموس خود دفاع کردند.

دزفول به عنوان یکی از شهرهای عالم پرور ایران، میزبان عالمان و مراجع بزرگی بوده است. این عالمان با علم و بصیرت خود، چراغ راه مردم بودند؛  آرامگاه‌های آنان در دل مساجد و کوچه‌های قدیمی دزفول، هنوز هم زیارتگاه بسیاری از مردم این شهر می‌باشد.

 

علاوه بر این، کوچه پس کوچه های قدیمی دزفول سالهای سال در عزاداری اهل بیت (ع) سیاهپوش شده‌اند و میزبان روضه و عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین بوده اند.
 

 

 

نخل های استوار

از گلزار شهید آباد دزفول که به سمت مرکز شهر می آییم نخل هایی را می بینیم که استوار ایستاده اند که نشان از مقاومت و پایداری مردم این دیار دارد.

نخل های شهرم هنوز استوار ایستاده اند...

نخستین پادشاه پارسی دوست

رادمان پور ماهک که با نام یعقوب لیث صفاری نیز شناخته می شود، در ۸ دی سال ۲۱۸ خورشیدی، نزدیک به ۲۰۰ سال پس از یورش عرب ها به ایران و پس از براندازی دودمان ساسانی، چشم به جهان گشود. آن هنگام که درباره زنده شدن زبان پارسی پس از دوران خفگی تازیان سخن می گوییم، ناخودآگاه به یاد فردوسی بزرگ خواهیم افتاد ولی پیشتر از فردوسی اگر بنگریم به کسی بر می خوریم که آتش زنده کردن زبان پارسی را روشن کرد.

زادگاه رادمان، در شهر قرنین جایی در استان سیستان و بلوچستان امروزی و پایتخت شاهی او، شهر زَرَنج در افغانستان امروزی بود. رادمان در سال ۲۵۶ خورشیدی در گندی شاپور در گذشت و آرمگاه او، در شهر دزفول امروزی است. وی بر گستره بزرگی از ایران آن دوران که دربرگیرنده بخش هایی از ایران، افغانستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان امروزی فرمانروایی می کرد.

 

زلال آبی دز

طلوع خورشید

طلوع خورشید و جاری رود دز

چهارم خرداد روز دزفول

ضمن تشکر از کلیه کسانی که برای چهارم خرداد روز دزفول، روز مقاومت و پایداری زحمت کشیده اند بخصوص اعضای فرهنگی و هنری این ستاد، تصاویر فوق تقدیم نگاهتان میگردد.
 

آری!

شهدایی که

تاریخ را ساختند،

اینگونه غریب‌اند.

 

چه مظلومانه

این دلاوران

بر دیوارهای بی خبری

فراموش شده‌اند.

این زیبا رویان

که از چهرهایشان

هیچ رنگ و لعابی نمانده

زمانی همه هستی خود را

فدای دزفول و مردمش نمودند.

 

جایی در سینه ام تیر میکشد

وقتی دیوارنگاره‌های شهدا را

اینگونه میبینم

و میترسم

تا آرمانشان نیز

اینگونه گردد.

 

کاش

عکسشان از

دیوارها پاک

میشد ولی

آرمان و

مرام‌شان

در قلبمان

حک می‌شد!

کاش...

 

بعضی‌ها

عکس شهدا را

می‌بینند!!

ولی عکس شهدا

عمل می‌کنند!..